Po pięciu latach intensywnych badań Międzynarodowa grupa 58 ekspertów, reprezentujących różne specjalności medyczne, przedstawiła nową definicję otyłości oraz zaktualizowane kryteria diagnostyczne i terapeutyczne. Wyniki ich prac zostały opublikowane 14 stycznia w prestiżowym czasopiśmie The Lancet Diabetes & Endocrinology. Nowe podejście uwzględnia wielowymiarowy charakter otyłości oraz różnice między jej formami klinicznymi i przedklinicznymi, co może zrewolucjonizować diagnostykę i leczenie tego coraz bardziej powszechnego schorzenia.
Otyłość – nowa definicja
Eksperci określili otyłość jako stan nadmiaru tkanki tłuszczowej z nieprawidłowym rozmieszczeniem lub funkcją, który wpływa na organizm w sposób wieloczynnikowy. Zespół pod przewodnictwem prof. Francesco Rubino z King’s College w Londynie wskazał, że obecnie powszechnie stosowany wskaźnik BMI (Body Mass Index) jest niewystarczającym narzędziem diagnostycznym, ponieważ zarówno niedoszacowuje, jak i przeszacowuje przypadki otyłości.
Nowa definicja uwzględnia konieczność bardziej precyzyjnych metod diagnostycznych i indywidualnego podejścia do pacjenta.
Mamy teraz możliwość przekształcenia opieki nad osobami z chorobą otyłościową, odchodząc od systemu, w którym jednostki są postrzegane pod jedną etykietą, w kierunku systemu, który uznaje unikalne zdrowie i potrzeby każdej osoby
– napisali eksperci w artykule.
Otyłość kliniczna i przedkliniczna – kluczowe różnice
Nowe podejście dzieli otyłość na dwie główne podgrupy: otyłość kliniczną i przedkliniczną.
Otyłość kliniczna
To przewlekły, ogólnoustrojowy stan chorobowy, który prowadzi do upośledzenia funkcjonowania tkanek, narządów lub całego organizmu. Otyłość kliniczna może skutkować poważnymi powikłaniami, takimi jak zawał serca, udar, czy niewydolność nerek. Eksperci określili dwa główne kryteria diagnostyczne:
- Dowody na zaburzoną funkcję narządów lub tkanek związaną z nadmiarem tkanki tłuszczowej.
- Znaczące ograniczenia w codziennych czynnościach, takie jak problemy z mobilnością, ubieraniem się czy kontrolowaniem potrzeb fizjologicznych.
Osoby z otyłością kliniczną powinny otrzymywać kompleksowe leczenie, którego celem jest poprawa lub remisja objawów oraz zapobieganie dalszym uszkodzeniom narządów.
Otyłość przedkliniczna
Jest to natomiast stan nadmiaru tkanki tłuszczowej, który jeszcze nie powoduje dysfunkcji narządów, ale zwiększa ryzyko rozwoju otyłości klinicznej i jej powikłań, takich jak cukrzyca typu 2, choroby serca, czy nowotwory. W tym przypadku zaleca się doradztwo zdrowotne, monitorowanie oraz odpowiednie interwencje terapeutyczne, aby zmniejszyć ryzyko przejścia do stanu klinicznego.
BMI – narzędzie populacyjne, nie indywidualne
Eksperci jasno podkreślili ograniczenia BMI jako narzędzia diagnostycznego. Wskaźnik ten, choć przydatny w badaniach populacyjnych, nie powinien być stosowany jako miara zdrowia jednostki. Nadmiar tkanki tłuszczowej należy potwierdzić bardziej precyzyjnymi metodami, takimi jak:
- Pomiar obwodu talii.
- Stosunek talii do bioder (WHR).
- Stosunek talii do wzrostu.
W przypadku bardzo wysokiego BMI (>40 kg/m²) można przyjąć nadmiar tkanki tłuszczowej bez dalszego potwierdzenia.
Nowe standardy leczenia otyłości
Eksperci zwrócili również uwagę na konieczność zapewnienia równego dostępu do nowoczesnych metod leczenia dla osób z otyłością kliniczną. Zalecono, aby:
- Decydenci polityczni i organy ochrony zdrowia opracowali strategie oparte na aktualnych dowodach naukowych.
- Stygmatyzacja i uprzedzenia związane z masą ciała zostały wyeliminowane poprzez szkolenie pracowników ochrony zdrowia.
- Terapie były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjentów, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i psychologiczne.
Jak zaznaczyli autorzy raportu:
Uprzedzenia i stygmatyzacja oparte na masie ciała stanowią główne przeszkody w skutecznym zapobieganiu otyłości i jej leczeniu
Pełna publikacja dostępna jest: https://www.thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(25)00004-X/fulltext
Źródło:
- termedia.pl
